Marijke Munne 1949 te Rotterdam geboren. Academie voor Beeldende  Kunsten, Willem de Kooning academie te Rotterdam – vrije teken en schilderkunst 1965-1970.  Nutsacademie te Rotterdam, lerarenopleiding MO-handvaardig-heid 1975-1978  In de loop der jaren is er een eigen stijl ontstaan in mijn schilderijen. Ik gebruik de techniek van de oude meesters en probeer met precisie en helderheid te schilderen. Er is geen sprake van grote of ruwe gebaren of breed uitgemeten emoties. Ik concentreer mij op de pure vorm van de objecten, nauwkeurig geobserveerd, geplaatst in het volle licht. Het kleurgebruik, het licht, de schaduw en de precisie fascineert mij, een middel om helder te krijgen hoe visuele verleiding werkt.  Soms hangt er een waas van mysterie om mijn ‘stillevens’ door de uitvergroting en gerangschikte beelden in een roerloos, verlaten landschap . Ogenschijnlijk zijn het niet meer dan stillevens van enkele objecten, het gewone aspect dat wij gewoonlijk zien. Maar het schilderij moet iets vertellen dat zich niet direct in de zichtbare vorm ervan vertoont.  Mijn doel is niet alleen een mogelijke realiteit uit te beelden, maar ook de realiteit onwaarschijnlijk te maken. Het stilleven is voor een schilder een geschikt middel om hun weergave van hun kijk op de wereld uit te proberen. In een stilleven kan ik de werkelijkheid naar mijn hand zetten. Ik beschouw mijn werk magisch realistisch Nature morte (dode natuur) is een verwijzing naar de eerste stillevens in de geschiedenis, waar bloemen en vruchten en dode dieren werden afgebeeld. De natuur in stillevens is  een geruststellend ritme van ontluiken en groei en bloei, kwetsbaarheid, veroudering en verval in een licht melancholieke kern. De betekenis mag dan al veranderd zijn, het stilleven toont nog steeds de houding van de mensen ten opzichte van de dingen die hem omringen. Het geeft verduidelijking over hun waardesysteem, hun moraliserende, ethische, religieuze en sociale bevindingen en hun denken, evenals hun houding ten opzichte van natuur en realiteit, komen naar voren – hoe die er ook uit zien.. Het is vaak bij deze simpele alledaagse dingen dat de hedendaagse kunstenaars hun weergave van hun kijk op de wereld uitproberen. In de schilderijenserie ‘Vogels’ zijn de vogels weliswaar dood, maar zweven nog in de lucht of rusten op hun nest. De kippen hebben voor als nog een veilig heenkomen gevonden. Ik heb hier willen uitbeelden het effect van de klimaatverandering, de opwarming van de aarde en de gevolgen daarvan. In de serie ‘Vruchten’ toon ik de rijkdom en de overvloed die juist de aarde kan geven, ‘This is your wake-up call’. De bloemenschilderijen zijn eigenlijk stills, stilstaand beeld, geen beweging in de bloemen in het keerpunt van groei en bloei naar verval en verwelking.  Door vereenvoudiging van compositie en stijl probeer ik de uitdrukkingskracht te verhogen. Zoals in de serie ‘Vide grenier’ die stiller en gedempter van toon zijn. Een melancholieke meditatie in de geborgenheid van het atelier. Ook de serie ‘Une voiture perdue’ toont  de teloorgang, de vele jaren geleden achtergelaten auto’s, verdwaald, bijna niet meer te vinden. Overwoekerd en in bezit genomen door de natuur, misschien als een monument achtergelaten.